Liefdessloten in Praag

Liebesschlösser, Love padlocks, Lucchetti dell´Amore, Cadenas d´amour

In 2007 begonnen vooral tieners massaal hangsloten te bevestigen aan een lantaarnpaal op de Ponte Milvio, een brug over de Tiber in Rome. Die metalen sloten (amorchetti) zijn een symbool van onverbrekelijke liefde en trouw. Door hun vorm herinneren ze aan de verlovings- of huwelijksring.
Het hangslotritueel bestaat uit het schrijven of griffen van de namen van twee geliefden op een hangslot, dat dan wordt bevestigd aan een paal op een brug of zoals op de meeste plaatsen aan de brugleuning. Het slot moet worden gesloten met een sleuteltje (!), dat dan over de schouder in het water wordt geworpen en onbereikbaar is.
De populariteit van de liefdessloten was (is) te danken aan de roman Ho voglia di te (Ik verlang naar jou), die gaat over de liefde van twee tieners, die mekaar eeuwige liefde betuigen door het hangslotritueel. De auteur Federico Moccia beweert dat hij het allereerste hangslot op de Milvijnse brug heeft gehangen om het ritueel in zijn roman authenticiteit te verlenen, maar dat zal wel een verzinsel zijn, de auteur is Italiaan en daarenboven romanschrijver. Wanneer de eerste hangsloten zijn bevestigd is niet meer te achterhalen, vermoedelijk ergens in de jaren negentig van vorige eeuw. Eerst waren er dus hangsloten op de brug, een thema dat Moccia heeft verwerkt in zijn romannetje, dat werd verfilmd (2007) en pas dan was er de grote populariteit van het ritueel. Nu hangen op de Ponte Milvio hangsloten aan lantaarnpalen en aan de brugleuningen.
In Florentië en enkele plaatsen in Zuid-Tirol bestond dit ritueel al veel eerder, maar daar had het een andere betekenis. Jongemannen hingen, wanneer ze afzwaaiden uit het leger, het hangslot van hun kleerkast aan een brugleuning en wierpen de sleutel in het water. Dit ritueel was een symbool van het einde van opsluiting in een kazerne, van onderwerping aan militaire tucht en discipline en dus van herwonnen vrijheid. Dit gebruik is ergens in de tweede helft van de 20ste eeuw ontstaan en heeft, door betekenisverandering, mogelijk geleid tot de liefdessloten.
Hangsloten aan brugleuningen en palen zijn verboden in Venetië (tot 3000 euro boete), in Sevilla, Berlijn en op andere plaatsen. Maar in vele steden overal ter wereld treft men ze nu aan: Napels, Venetië, Verona, Bolzano, Meran, Keulen (Hohenzollernbrücke over de Rijn), München, Salzburg, Parijs, Lyon, Amsterdam, Moskau, Kaliningrad, Kiev, Odessa … In het Hongaarse Pécs beweert men dat daar al liefdessloten werden gehangen in de jaren 1980. In China hangt men ze aan afsluitingen naast wegen naar tempels, het is er een nabootsing van het Europese ritueel, ook al beweren plaatselijke gidsen dat het om een oude traditie gaat.
In Praag hangen ze in de Kleine Zijde op het bruggetje over de Duivelsbeek, naast de Johannietersmolen. Waarschijnlijk zijn daar Italiaanse tieners op schoolreis mee begonnen. Maar er is te weinig plaats en men hangt ze nu ook aan borstweringen van de Duivelsbeek ter hoogte van de Karelsbrug. Toeristen doen dat, Italianen en vooral veel Russen. Maar het is er verboden en stadspersoneel verwijdert geregeld de sloten. Jonge Tsjechen houden niet van die metalen liefdessymboliek, ze gaan liever mekaar kussen bij het beeld van de 19de eeuwse dichter Karel Hynek Mácha, die over de liefde onsterfelijke verzen heeft geschreven.

© Piet Schepens (2012-2021)